Ένας Έλληνας στη McLaren…

Image via Wikipedia

του Νίκου Καλαμπάκα/ newsbomb.gr

Αίγλη, λάμψη, επιτυχία και μεγαλείο, είναι λίγες από τις λέξεις που θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν μια εταιρία – κολοσσό στο χώρο της Formula 1, όπως είναι η McLaren.
Συνήθως, όποτε ακούμε ή διαβάζουμε κάτι σχετικό με αυτή, μας έρχονται στο μυαλό φανταστικά μονοθέσια, αυτοκίνητα που οι περισσότεροι από μας δε θα οδηγήσουν ποτέ και φυσικά το πιο καταπληκτικό κτίριο στο χώρο της Formula 1, το McLaren Technology Center.
Πως είναι όμως η καθημερινότητα, κάποιου που δουλεύει για την εταιρία;
Το newsbomb.gr, βρήκε τον Έλληνα μηχανικό που εργαζόταν εκεί και του απέσπασε πληροφορίες που μέχρι τώρα δεν γνωρίζαμε.
Ο Γιώργος Μαράκης, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978. Από το 2002 ζει μόνιμα στη Μεγάλη Βρετανία. Σπούδασε στο Cambridge και στο King's College του Λονδίνου ηλεκτρολόγος μηχανικός, με ειδίκευση στην ανάλυση συστημάτων. Εργάστηκε για 3 χρόνια στο χώρο της F1, αρχικά για τη Formula One Management και εν συνεχεία για τη McLaren.


Η πρώτη μας ερώτηση, αφορούσε τα συναισθήματά του όταν δέχτηκε πρόταση για συνεργασία, από τη McLaren:
«Ένιωσα μεγάλη χαρά και ικανοποίηση που μια ομάδα σαν την McLaren, βρήκε σε μένα κάτι που θα της ήταν ωφέλιμο στον αγώνα της για την κορυφή. Ένιωσα πολύ τυχερός που θα βρισκόμουν σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχεί η τελειότερη και πιο προηγμένη τεχνολογία. Αυτός, βλέπεις, δε συμβαίνει συχνά στην καριέρα ενός μηχανικού».

-Περίμενες ποτέ πως κάποια μέρα, μια εταιρία τέτοιας εμβέλειας θα σε προσέγγιζε;
«Να σου πω την αλήθεια, από τη στιγμή που ξεκίνησα να δουλεύω για τη Formula One Management, είχα μέσα μου το κρυφό όνειρο πως κάποια μέρα, οι κόποι μου θα δικαιωθούν, όπως και έγινε τελικά».


Image by drain via Flickr -Πως νιώθει κάποιος μπαίνοντας στο κτίριο της McLaren;
«Δέος είναι η μόνη λέξη που μπορώ να σκεφτώ. Κατ’ αρχήν, στην είσοδο σε καλωσορίζει το θρυλικό road car της MacLaren, η θρυλική F1 LM που μόνο πέντε «κομμάτια» έχουν φτιαχτεί. Εν συνεχεία περνούσες από το to assembly της Mercedes- McLaren SLR και συνέχιζες περνώντας από την Μ7 του Bruce McLaren και την M23 του Emerson Fittipaldi. Η 4/2 του Niki Lauda, τα θρυλικά μονοθέσια του Προστ, του Σένα και του Χάκινεν, ήταν εικόνες που αντίκριζα καθημερινά.
Η κυκλική λίμνη που σκοπός της είναι να δροσίζει το wind tunel (την πίστα δοκιμών της ΜacLaren), βρισκόταν στα δεξιά μου πηγαίνοντας να πάρω ένα καφέ στο διάλλειμα. Ήταν φανταστικές οι καθημερινές εικόνες. Τα αυτοκίνητα άλλαζαν από εποχή σε εποχή. Θυμάμαι μια φορά που χρειάστηκε να πάω στο υπόγειο, αντίκρισα ατέλειωτα μονοθέσια που περίμεναν υπομονετικά να βρεθούν στο φως της ημέρας».

-Τι θα πρέπει να ξέρει κάποιος για τη λειτουργία μιας αυτοκινητοβιομηχανίας όπως η McLaren. Πως συντονίζονται τόσα άτομα για τον κοινό σκοπό;
«Το γεγονός πως ο χώρος της Formula 1 είναι από τους πιο ανταγωνιστικούς, είναι γνωστό. Πόσο μάλλον για μια ομάδα όπως η McLaren, όπου δεν έχεις να κάνεις μόνο με τον ανταγωνισμό από τις άλλες ομάδες. Πρέπει και να συνεχίσεις μια παράδοση 40 και πλέον χρόνων με αναρίθμητες επιτυχίες.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η ομάδα να λειτουργεί με απίστευτη οργάνωση και προγραμματισμό. Υπάρχουν projects που ξεκινούν τουλάχιστον 2-3 χρόνια πριν εφαρμοστούν στο μονοθέσιο.
Ο συντονισμός επιτυγχάνεται με το σωστό και λεπτομερή καταμερισμό των αρμοδιοτήτων του κάθε μηχανικού. Για κάθε τομέα εξέλιξης του μονοθέσιου (στην περίπτωσή μου τα ηλεκτρονικά), υπάρχουν ομάδες και υποομάδες που αφοσιώνονται σε συγκεκριμένα σημεία και μόνο και για την ενσωμάτωση των εργασιών τους. Είναι μια πολύ χρονοβόρα διαδικασία και για αυτό πολλά ξεκινούν 2 χρόνια πριν».


Image by Mark Hintsa via Flickr -Η πιο έντονη στιγμή σου εκεί;
«Κάθε εβδομάδα είχε έντονες στιγμές, ξέχωρα με το τι γινόταν στη πίστα. Χαρά όταν έβλεπες τον κόπο σου να αποδίδει καρπούς, απογοήτευση όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως περίμενες. Μπορώ να πω ότι υπήρχε συνεχής εναλλαγή συναισθημάτων, όμως σίγουρα όταν ακούς θετικά σχόλια για το έργο σου, παίρνεις δύναμη για να δουλέψεις πιο σκληρά».
- Ποια η συνεργασία μηχανικών – οδηγών. Σας μιλούσαν, ζητούσαν συνεχώς βελτιώσεις;

«Οι οδηγοί βρίσκονταν σπάνια στο woking. Όποτε αυτό συνέβαινε, υπήρχε πληθώρα υποχρεώσεων οπότε ήταν δύσκολο να ασχοληθούν και με μικροβελτιώσεις. Ο συνδετικός μας κρίκος ήταν ο τεχνικός διευθυντής, οπότε τις παρατηρήσεις μας τις έκανε αυτός. Ωστόσο πάντα έπειτα από επιτυχίες και στο ξεκίνημα της σεζόν, πάντα μας μοίραζαν συγχαρητήρια». 

- Αν κάτι πήγαινε στραβά, πως αντιμετωπιζόταν;
«Προσπαθούσαμε να γνωρίζουμε από πριν τι μπορεί να …στραβώσει και για αυτό το λόγο η προετοιμασία πραγματοποιούταν για μήνες με εξομοιώσεις, δοκιμές επί δοκιμών και πολλές, μα πάρα πολλές αναλύσεις. Έτσι, τουλάχιστον στα ηλεκτρονικά δε θυμάμαι να έχει πάει κάτι πολύ στραβά».

-Συναισθήματα σε επιτυχίες ή αποτυχίες. Υπήρχαν τσακωμοί; Αγκαλιές; Φιλιά, φωνές;
«Το περιβάλλον στο εργοστάσιο της McLaren, δεν είναι σαν το paddock. Πιο πολύ μοιάζει με χειρουργείο. Δεν υπήρχε χρόνος για εκδήλωση συναισθημάτων. Έπρεπε να είσαι το ίδιο ψύχραιμος σε κάθε περίπτωση. Τσακωμοί δεν υπήρχαν. Ούτε φωνές σε περίπτωση λάθους. Και μόνο η ανάκριση που περνούσες αν κάτι δεν πήγαινε καλά, ήταν αρκετά ώστε να σε τρομοκρατήσουν»…

 -Ο επαγγελματισμός στην F1 με ότι αυτό συνεπάγεται

«Για να είσαι κατάλληλος για τέτοιες εταιρίες, πρέπει εκτός από ταλαντούχος και ικανός, να είσαι άριστος επαγγελματίας. Πρέπει να είσαι αποτελεσματικός σε καταστάσεις έντονης πίεσης και μέσα σε περιορισμένα χρονοδιαγράμματα. Πρέπει να είσαι ανεξάρτητος στο έργο που σου ανατίθεται, αλλά να μπορείς να συνεργάζεσαι άψογα με όλα τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας, όταν χρειαστεί. Τέλος, πρέπει να είσαι εφευρετικός και να μη διστάζεις να παίρνεις πρωτοβουλίες».


-Πόσα τμήματα χρειάζονται για τη δημιουργία ενός μονοθέσιου;

«Αυτό εξαρτάται από την οργάνωση της κάθε ομάδας. Στην περίπτωσή μας, τα ηλεκτρονικά ήταν ξεχωριστό κομμάτι από το υπόλοιπο Racing (στο οποίο ανήκε το μηχανικό κομμάτι και το R&D). Μέσα στα ηλεκτρονικά υπήρχαν τουλάχιστον δέκα υποομάδες. (π.χ. ECU, telemetry, KERS κτλπ)».

Με ποιους οδηγούς συνέπεσε η παρουσία σου εκεί;

«Ήμουν στη McLaren τις δύο σεζόν που συνυπήρξαν εκεί ο Χάμιλτον με τον Κοβαλάινεν».